Gerrit Lahuis (70) doorbreekt ondanks zijn ziekte magische grens van 100.000 kilometer

Namens de groenploeg van ’t Alterbarg overhandigde Geert Rotgers een boeket bloemen aan Gerrit Lahuis.

Jarenlang was Gerrit Lahuis een fanatiek atleet. In mei 2018 werd bij hem de ziekte van Parkinson vastgesteld. Een hersenaandoening, die de aansturing van spierbewegingen aantast.

De 70-jarige Aaldenaar zag de klachten steeds verder toenemen, maar het hardlopen bleef hij vasthouden. Dat hielp om het ziekteproces te vertragen en het leverde bovendien een indrukwekkende prestatie op: afgelopen vrijdag passeerde Lahuis de magische grens van 100.000 kilometer. Een erehaag van familie, buurtgenoten en vrienden vormde het imposant slotstuk van een schitterende sportieve loopbaan.

Goed voornemen

Op 3 januari 1984 – als een goed voornemen op het nieuwe jaar – begon Gerrit Lahuis met hardlopen. En dat is dan zwak uitgedrukt. Het werd veel meer dan een goede gewoonte. Hij trok zeker wel vier dagen per week de hardloopschoenen aan en nam regelmatig deel aan wedstrijden. “Ik had drie vaste rondjes van twaalf kilometer en liep door weer en wind. Hardlopen werd een prettige verslaving”, klinkt de gelouterde hardloopveteraan veelzeggend. Het werd een belangrijk deel van zijn leven.

Bijschrift foto: Atleet Gerrit Lahuis (70) doorbreekt de magische grens van 100.000 kilometer.

Lichamelijke klachten

De gezondheid liet Gerrit Lahuis vanaf 2018 behoorlijk in de steek. Hij kreeg lichamelijke klachten en werd na medisch onderzoek met het slechte nieuws geconfronteerd : hij had de ziekte van Parkinson. Lahuis kende de verhalen van lotgenoten die vanwege alle beperkingen geneigd waren om inactief te worden, maar meer bewegen kan de patiënten juist helpen. Onder het mom van “lopen is beter dan op de stoel zitten” ging de atleet onverdroten verder.

Openhartig

Gerrit Lahuis spreekt openhartig over zijn ziekte en zijn emoties. “Het hardlopen werd door Parkinson steeds meer een martelgang. Mijn tempo halveerde. Ik kon mijn voeten steeds minder goed optillen en moest veel bewuster lopen. Bij iedere stap moest ik nadenken. Soms hebben de emoties de overhand als het over mijn ziekte gaat en dan schiet ik vol.”

Plezier nooit verloren

Het allerbelangrijkste bleek toch wel dat Gerrit Lahuis het plezier in hardlopen nooit heeft verloren. Hij bleef een rasoptimist die altijd keek naar wat hij nog wel kon, en die zich steeds doelen bleef stellen. De magische grens van 100.000 kilometer gold als de ontbrekende parel aan de kroon. De afgelopen maanden was alles gericht op het volbrengen van deze memorabele mijlpaal. Deze missie moest op 1 oktober worden volbracht. Zo stond in het draaiboek en dat is gelukt.”

Gerrit Lahuis wordt gefeliciteerd en omhelst door zijn vrouw Minie

Gerrit Lahuis signaleerde in zijn imposante loopbaan niet alleen de prettige kant van hardlopen, maar zag ook de hindernissen en valkuilen die de afgelopen 35 jaar op zijn pad kwamen: “Het stellen van haalbare doelen is uitermate belangrijk om er plezier in te houden.”

Slijtageslag

Lahuis heeft tal van praktijkverhalen paraat. Eén van de meest indrukwekkende prestaties leverde de atleet in 2006 tijdens de Marathon ter ere van de hernieuwde opening van de snelweg Emmen-Drachten. “Een slijtageslag over 42 kilometer. Ik wist niet dat ik nog benen onder het lijf had, het was echt afzien…” Verder volbracht hij liefst dertig keer de halve marathon van Klazienaveen en nam aan 480 officiële wedstijden deel.

Wandelen en fietsen

Met het bereiken van de mijlpaal van 100.000 kilometer zijn de sportieve erupties van Gerrit Lahuis gesmoord. De gelouterde middenafstandsloper gaat voortaan wandelen en fietsen, want hij moet wel in beweging blijven. “De hardloopschoenen hangen sinds afgelopen week in de wilgen. Ik ga het nu echt rustiger aandoen en hoop nog vele jaren aan de Volmolenstraat samen met mijn vrouw Minie van het leven te kunnen genieten”, besluit Gerrit, die ruim 42 jaar werkzaam is geweest als agrarisch bedrijfsverzorger bij AB Oost. Hij is nog steeds actief als vrijwilliger van de groenploeg van ’t Alterbarg en van Aalden Rondomme.

Foto’s : Monique Jonkman-Koolen