Rick ter Avest: “Ik speel het liefst op 10”
‘Ik speel het liefst als nummer 10, dat is mijn favoriete positie’, zegt Rick ter Avest. Om er gelijk aan toe te voegen: ‘maar linksbuiten vind ik ook een mooie positie.’
Onbetwistbare waarde
Op ’t Alterbarg gaan we in gesprek met Rick, een onbetwistbare waarde in de selectie van trainer-coach Ruud Jalving. Hij hoort met een glimlach een opsomming van zijn kwaliteiten aan: mooie traptechniek, uitstekend loopvermogen, goed overzicht én goed karakter. De 23-jarige aanvallende middenvelder eist echter veel van zichzelf: ‘ik vind dat alles altijd nog beter kan en daar moet ik dus hard aan werken.’
In talent hoeft Ter Avest het overigens niet te zoeken. Dat heeft hij genoeg. ‘Ik kan mijn fysieke kracht, de rechtervoet en het rendement echter nog wel verbeteren. Ik zal misschien soms nog iets meer gas moeten geven.’
Sleen en CSVC
Rick heeft de gehele jeugd bij v.v. Sleen gevoetbald. ‘Vanaf mijn 17e, toen nog actief in de A-junioren, speelde ik al heel regelmatig met de hoofdmacht van het zaterdagelftal mee. Daarna de definitieve overstap naar de zaterdaghoofdmacht van Sleen gemaakt. Nadat de zaterdagtak van Sleen het loodje legde, heb ik een seizoen in de zondagafdeling gespeeld. Al snel kwam er belangstelling van CSVC, dat toen nog 3e klasse speelde. In de zomer van 2017 heb ik voor Sweel gekozen. Ook al omdat mijn broer Tom en vader Bert actief waren op ’t Alterbarg. Het was eerst wel even wennen, maar de overstap verliep eigenlijk heel soepel. Ik werd goed door de groep opgenomen.’
Ingeburgerd bij Sweel én Aalden
De familie Ter Avest is inmiddels al helemaal ingeburgerd bij v.v. Sweel:. Sterker nog: ze wonen inmiddels aan de Bremweg in Aalden, op een steenworp afstand van het ’t Alterbarg. ‘Sweel is een gezellige vereniging en Aalden is een gemoedelijk dorp. We voelen ons hier echt thuis.’
Trots op rol ouders
Rick is trots op de betrokken rol van zijn ouders. ‘We zijn een hechte voetbalfamilie. Naast mijn rol als speler, train ik nu voor het tweede achtereenvolgende seizoen de JO13-1 van Sweel. Daarbij word ik geassisteerd door mijn vader, die leider wordt nadat hij een aantal seizoenen aan de JO19 van Sweel verbonden is geweest . En mijn broer Tom is regelmatig assistent-scheidsrechter bij de JO-013. Verder is mijn moeder Annet bij elke wedstrijd van ons aanwezig.’
Lichtpunten
Afgelopen seizoen verliep voor Sweel (zat) teleurstellend, maar Rick heeft toch nog wel een paar lichtpuntjes kunnen ontdekken. ‘De tweede seizoenshelft bood zeker wel perspectief, want hierin pakten we redelijk wat punten en speelden we in sommige wedstrijden als een hecht team. En het is vooral knap van de groep dat we, na het besluit om te komen tot een prestatieteam op zondag, toch gemotiveerd bleven terwijl we eigenlijk ‘nergens’ meer voor speelden. Het is wel jammer dat de vooraf bepaalde doelstelling niet behaald is, maar toch denk ik dat we met opgeheven hoofd verder kunnen.’ Afgelopen seizoen was trouwens in meerdere opzichten bijzonder: ‘het mooiste aspect was dat ik samen met mijn broer Tom in een team speelde.’
Bijschrift foto: Rick ter Avest is bij v.v. Sweel uitgegroeid tot een echte nummer 10. De 23-jarige spelmaker voert de spitsen en vleugelspitsen met goede steekpasses en splijtende passes. (Foto: Gerda Looije)
Samenvoeging zorgt voor hoger niveau
Rick heeft toch nog wel wat dubbele gevoelens overgehouden aan het besluit om verder te gaan met een prestatieteam. ‘Onvermijdelijk was het misschien niet, maar toch ben ik er wel voorstander van omdat het samenvoeging van de twee selecties zeker in een hoger niveau zal resulteren. Als je kijkt naar de eerste trainingen dan kun je heel tevreden zijn. We kunnen met deze groep zeker aan iets moois gaan bouwen,’
Geduchte concurrentie
Voor het komend seizoen is hij dan ook positief gestemd. ‘Met deze nieuwe structuur kunnen we zeker een serieuze gooi naar promotie doe. Ik besef dat we te maken krijgen met geduchte concurrentie, maar we hebben een flinke kwaliteitsimpuls gekregen’, zegt Rick, die in het dagelijks leven werkzaam is bij Coop Weggen in Aalden.
Foto: Gerda Looije
